چند روز پيش در ساعت اداري كارم نيمه تمام ماند. با يكي از همكارانم قرار گذاشتيم بعد از ظهر براي ادامه كار به اداره بياييم .من كمي زودتر رسيدم آمدم در را باز كنم متوجه شدم كليد ندارم .به همين خاطر بر روي صندلي اي در راهروي اداره بود نشستم و منتظر آمدن همكارم شدم. همين طور كه نشته بودم چشمم به دوربين مداربسته اي كه در راهرو دقيقا روبروم بود خورد نا خود آگاه كمي خودمو مرتب كردم و مودبانه تر نشستم.

نا گهان فكري به ذهنم آمد چرا ما انسان ها اين طوري هستيم ،‌ براي دوربيني كه معلوم نيست چه كسي پشت اون نشسته و فقط مي تونه تصوير از ما بگيره اينقدر سريع عكس العمل نشون مي دهيم اما در برابر دوربين هاي n مگاپيكسلي خداوند كه علاوه بر تصوير ما مي تونه تمام وجود ما را نشون بده تمومه فكر ما را نشون بده هرگز از خودمون هيچ عكس العملي نشون نمي ديم حتي به خودمون فرصت نمي ديم تا كمي اطراف خود را نگاه كنيم تا متوجه اين دوربين بشيم . حتي هيچ گاه براي اين دوربين دست تكون نداديم تا حداقل بگيم كه داريم مي بينيم كه ما را مي بيني . خيلي اوقات هم متوجه اين دوربين مي شيم اما با دوربين هاي زميني ها اشتباهش مي گيريم . سعي مي كنيم تصوير خوبي ازمون ثبت كنه اما هيچ وقت نفهميديم كه فكرهاي ما هم تو اين دوربينا ضبط مي شه . همين طور دارم فكر مي كنم كه متوجه مي شم كسي داره منو صدا ميزنه سرم را بالا مي كنم متوجه همكارم مي شم كه در را باز كرده و مي گه خيلي منتظر موندي؟...